Zordur...

Gecenin Tenhasında, 
İnzivaya Çekilip, 
İç Sessizliğine Bir Ses, 
Bir Nefes Beklemek Zordur... 

Kalabalık Şehrin Issızlığında, 
Ruhunu Dinlendirirken, 
Aşkın Diline Kilit Vurarak, 
Gömüp Duygularını Karanlık Gecelere, 
Kendini Usulca Yok Etmek Zordur... 

Ayrılıkların Zembereğinde, 
Kalbinin Çarmıhına Biriken Hayalleri, 
Yaşanan Kabusları Toplayıp, 
Bir Bavuluna Tıkmak Zordur... 

Kırağı İnmiş Yüreği, 
Kalbin Sisli Göklerini, 
İsimsiz Bir Senfonide Anlatmak, 
Dökerken İçini, 
Düşten Düşe Savurmak Kendini Zordur... 

Yaşadıklarını Yaşanmamış Saymak, 
Yalnızlığını Gizleyerek, 
Karanlığın Çizgisinde, 
Rüzgarın Fısıltılarında Gizli Düşlerin, 
Ansızın Bedene Yerleşmesi Zordur... 

Zindanlarından Öte, 
Tenha Kuytularında,
Yargılarken Zamanı, 
Islak Bırakılan Yalnızlığı, 
Dudakların Uçurumlarında Büyütmek Zordur... 

Canın Ne Kadar Yanarsa Yansın,
Umutsuzluğun Şehrinde, 
Ömrün Törpülense de,
Hasretin Kor Ateşinde, 
Nemli Gözbebeklerinle, 
Islak Yastığına Sarılmak Zordur... 

Sahi! 
Hasretle Yanarken, 
Gün Batar mı Acıların Üstüne? 
Sahi! 
Esaretin Gölgelerinden Kurtularak
Tek Bir Kıvılcım Değdirse İnsan Kağıda, 
Tutuşmaz mı Tüm Kelimeleri?