Canımın Üşüdüğü An...

Var Olmak İsteyip Olamamak... 
Kalan Ömrünü Ölüme Ayırmak...
Yüreğinden Gözlerine Uzanan Acılarda Yaşamak...
En Son Ne Zaman Güldüğünü Unutmak...
Yürüdüğünü Bildiğin Halde,
Koştuğunu Zannetmek...
Ölürcesine Çarparken Kalbin, 
Yaşadığını Zannetmek...!

Yorgunluğumun Ne Kıyısı Var,
Ne de Sınırı...
Hazan Mevsimi Ömrüme Düştüğü Günden Beri,
Her Bir Parçam Başka Yere Dağıldı...
Ne Geçen Zamanı Kestirebiliyorum,
Ne de Geçen Her Gün Bir Gün mü,
Bir Ömür mü Onu Biliyorum...
Aynaya Baktığımda,
Kendimi Kendime Benzetemiyorum...
Gün Doğumuyla Başlayan Sıkıntılarım,
Güneşin Batışıyla Bitmiyor...
Her Doğan Günüm, 
Dünümden Daha Yorgun Geçiyor...
Ne Acılar Düşüyor Yakamdan,
Ne de Dertlerin Yükü İniyor Omuzlarımdan...
Öyle Yorgun ki Ayaklarım,
Bedenim, 
Beynim,
Düşüncelerim, 
Kalbim,
Öyle Yorgun ki Sızılarım...
Dizlerimin Titrediği,
Canımın Üşüdüğü Bir Anda,
Keşke Biri Çıksa Bir Yerden...
Gözleri Gözlerime 
Yüreği Yüreğime Değse...
Uzatsa Bana Ellerini,
Alsa Boğazımdan Düğümlenen Kelimeleri,
Bitimsiz Yağmurları Gözlerimden,
Üşüyen Yüreğimi Avuçlarımdan, 
Belki O Zaman Zamanın Sancılarında Hapis Kalmazdım,
Ölümü Çağırmazdı Yorgun Bakışlarım...
Yarınları Başkalarına Bırakmaz,
Hayata Tekrar Tutunur,
Umut Diye Her Bahaneye Sarılırdım...
Var Oldukça Düşlerim, 
Gülüşlerim,
Güzel Bir Şarkının Nakaratını,
Defalarca Tekrarlardım...
Baktığım Her Şeyde Huzuru Görür,
Yazdığım Her Satırda, 
Her Mısrada Mutluluğu Anlatırdım...
Günün Masmavi Aydınlığında,
Tekrar Hayallere Dalardım...
Filizlenir Tekrar Umutlarım,
Ben Yine Sevda Olurdum,
Umut Olurdum,
Ben Yine Ben Olurdum...