Bu Aşk Hep Canını Yaktı...

Hayatın Yükünü Taşımaktan Yorgun Düşmüştü Bedeni...
Kalabalıklar İçerisinde Yalnızlığı Oynuyordu...
Kimsesizliğin Kuytusuna Gizlenmişti Bakışları Yolunu Kaybetmiş Gerçeklerini Arıyordu...
Taşıyamıyordu Ayakları Bedenindeki Soğukluğu.
İsmini Koyamadığı Beklentilere Duyduğu Özlem Çekip Alıyordu Yaşantısını Avuçlarının Arasından...
Esir Vermişti Umutlarını Yolunu Şaşırmış Yarınlara...
Titreyen Düşlerinde Unutulmuşluğun Verdiği Acı, Yüreğinde İse Onsuzluğu Taşıyamamanın Burukluğu Vardı...
Düşüncelerinin İçinde Kaybolmuştu Yine... 
Onun Sımsıcak Gülümsemesi Vardı Gözünü Kapattığı Her An Karşısında... 
Onu Ne Kadar Çok Sevdiğini Gittiği Gün Anlamıştı... 
Bir Daha Yanında Olmayacağını, Elini Tutup Uzun Yürüyüşler Yapamayacaklarını, Başını Omzuna Koyamayacağını, Ona Sımsıkı Sarılamayacağını Anlamıştı Gittiğinde...
Gözpınarlarından Süzülen Gözyaşlarını Saklamaya Çalıştı...
Ama Nefes Almak Bile Zor Geliyordu Ona... 
Yanında Olmasına Çok İhtiyacı Vardı...
Sevgisine Çok İhtiyacı Vardı... 
O Sıcacık Sevgi Dolu Kalbi Başka Kimsede Yoktu...
Gözlerinin Tatlı Bakışı Kimse de Yoktu...
Sevmişti Hem'de Çok Sevmişti Onu...
Atan Kalbinin Seslerinde... 
Çektiği Nefesin Sıcaklığında... 
Ona Baktığı Gözlerinin Işıltısında Sevmişti... 
Canım, Birtanem Vazgeçilmezimsin Demişti... 
Benim Tek Sevdiğimsin Demişti.. 
Bazen Öyle Geliyordu ki Ona; Yaşam Büyük Bir Oyun... 
Bazen Öyle Geliyordu ki Ona, Hiç Bir Şey Gerçek Değil... 
Büyük Bir Yanılgının, Belki Bir Rüyanın, Belki de Bir Masalın İçinde Yaşıyordu....
Çaba Gerektirecek Hiç Bir Şey de Yoktu Zaten Hayatında...
Uğruna Savaşmayı Gerektirecek Hiç Bir Şey Yoktu... 
O Kadar Uzaktı ki Gerçeğin Çirkinliğinden ve Sertliğinden, Ancak Bir Masal Olabilirdi Yaşadıkları Zaten...
Bazen Diyordu ki, "Alıp Mavilerimi Gitsem... 
Bir Yer Bulsam... 
İçindeki Tüm Huzuru Kendi İçinde Barındıran...
Korkuya ve Hataya Dair Bir İz Taşımayan, Bambaşka Bir Yer... "
Takvimlerin Yaprakları Sökülmüş ve Dikiş Tutmuyordu Zaman… 
Geçmişin Üzerine Uydurduğu Kullanılmış Bir Elbiseydi Sanki Aşk… 
Dokunuşlardaki İkinci El Hissini Yadırgıyordu Kimsesizliği… 
Yanından Geçtiği İmkansızlıkları Göremeyecek Kadar Dikkatsizdi Şairliği… 
Cümlelerinin Tümü Sargılıydı… 
Bıçaklanmamış Harf Yoktu Kelimelerinde… 
Oysa Ödün Vermezdi Hiç Özgürlüğünden… 
Çocukken Yalnızlık En Sevdiği Oyundu…
Sanki Asırlar Önce Dinlediği Bir Şarkıydı O... 
Yarım Yamalak Mırıldanıyordu Bazen Onu… 
Karanlıkta Kayboluyordu Nakaratları… 
Oluk Oluk Kanıyordu İç Organları… 
Suskunluğunu Bozup Haykırmak İstedi Kadın...
Yüreğine Kocaman Bir Sevda Resmi Çizmişti; 
Yaralı, Yorgun, Öksüz Yüreğine...
Oraya Ne Tohumlar Atılmıştı Oysa Bu Güne Kadar Ama Hiçbiri Yeşerme Şansı Bulamamıştı... 
Yağmur mu Yağmamıştı, Güneş mi Yüzünü Gizlemişti?
Şimdi Yüreğinde Kocaman Ateş Topu Vardı; 
Yüreğini Yakan, Acıtan...
An Be An Gittikçe Büyüyen... 
Yeniden Aşık Olmuştu...
Irmaklar Çağlıyordu O Küçücük Yüreğinde...
Ardından Şiddetli Fırtınalar, Şimşekler...
Bazen Yıldırımlar Düşüyordu...
Yakıp Yok Ediyordu Tüm Güzel Duygularını... 
Yürek Yanmayınca Göz Yaşarmaz ya...
Onun Gözyaşları Gözbebeklerinde Kuruyor Artık...
Gecenin Karanlığı Gölgeliyor Düşlerini...
Oysa O Sevdasının Düşleriyle Isınıyordu Geceleri...
Hayalleri Vardı Herkes Gibi... 
Sevinçleri, Mutlulukları Vardı...
Yüreğinde Açan Çiçeklere Hayat Versede Gözyaşlarıyla Seviyordu Hayallerini...
Hayal Kurmanın Cezası Varmıydı Acaba?
Olsada Ne Farkeder ki...
En Büyük Cezayı Zaten Çekiyordu... 

Şimdi Yüreğindeki Çığlıkları, İsyanlarını Bohça Yaptı Uzun Bir Yolculuğa Çıktı Sessizce...
Sevgisi, Özlemi Azık Olacaktı Ona Bu Sonsuzlukta...
Dil Susarsa Yürek Konuşur ve O Susuyordu...
Susuyor, Susuyor ve Suskunluğuna Sarılıyordu...
Susuyor, Biraz Biraz Daha Üşüyordu...
Şimdi Acılarını Doğuruyor En Dip Köşelerde... 
Feryat Figan Cehennem Çığlıkları Atarken Tutuşuyor Ellerinde Biriktirdikleri... 
Her Tarafı Kan Revan... 
Yüzü Gözü Görünmüyor Acıdan... 
Yokluk İçinde Her Yanı...
"Sensizim" Dedikçe Bir Çizgili Yüz Beliriyordu Karşısında... 
Hangi Aynalarda Kaybolduğunu Bilmiyordu Yüzünün... 
Hangi Tabut Taşıyacaktı ki Bu Günahkar Bedenini? 
Hangi Teneşir Kabul Edecekti Onunla Dolu Olan Onu? 
Hangi Toprağa Gömülmeliydi?
Hangi Anlamsız Bir Vakitte Can Vermeliydi Bedeni? 
Dört Duvarına Adını Yazmıştı Odasında... 
Ne Yana Dönse O Vardı... 
Uykuların Unuttuğu Gözleri Tavanda, Paslı Bir Mum Işığında Tüketiyordu Nefesini... 
Bu Şehrin Ücra Köşesinde Bir Hastane Odasında Üşüdüğünü İtiraf Ediyordu...
Belki de Deliriyordu...
Kendini Tüketiyordu...
Ürkek Bir Ceylan Yavrusu Gibiydi Yüreği...
El Uzatan Herkesten Kaçmayı Yeğliyordu... 
Yalnızlığıyla Baş Başa Bir Hastane Odasında Tükeniyordu... 
Ömrünün Hiç Bir Döneminde Bu Kadar Ağır Gelmemişti Ona Yalnızlığı... 
En Kadim Dostu Olmuştu Hep...
Eksik Kalan Her Yanını, Her Anını, Her Sabahını, Her Karanlığını Yalnızlıkla Dolduruyordu...
Öylesine Alışmıştı ki Yalnızlığa, Onun Yokluğunu Bile Unutacağından Korkuyordu... 
Ağır Gelmeye Başlamıştı Artık Ona Bu Yalnızlık... 
Bir de Üstüne Geçmişi Hatırlama İsteği Eklenince Yüreği Daralıyordu Her Nefes Alışında... 
Her Nefeste Yalnızlık Çekiyordu Ciğerlerinin İçine...  
Şimdi Düşünüyordu da, Öldüğünü Duyarsa Ne Tepki Verirdi Acaba...
Pişman mı Olurdu Mesela...
Yoksa Üstünü Çizip Geçermiydi Ölümünün Giderken Üstünü Çizip Gittiği Gibi... 
Yada Mezarının Başına Gelip Bir Fatiha Nasip Edermiydi Ruhuna... 
Hayatını Zindana Çeviren O, 
Ahiret Acılarını Bir An Olsun Hafifletmek Adına Bir Yasin Okur muydu Ona...
Su Döker miydi Toprağına, Yada Gözünden İki Damla Yaş Akıtır mıydı Onun Adına... 
Göğsü Daralmaya Başlamıştı... 
Ölüyordu... 
Yalnızlığı Bile İhanet Ediyordu Ona Ömrünün Bu Son Deminde... 
Can Veriyordu Bu Şehrin Ücra Köşelerinin Birinde...
Kirpikleri Tuzlu Yaşlarla Islanıyordu...
Onun Omzundan Başka Bir Omuzu Kabul Etmeyen Başı Usulca Ölüme Yaslanıyordu…
Şiir Değildi Yazdıkları...
Bir Sevda Masalıydı...
Kayıp Bir Varoluş Hikayesinden Arta Kalanlardı...
Bu Aşk Hep Canını Yaktı...
O Yüzdendi Bütün Sancıları...
O Yüzdendi Sessiz Çığlıkları...
Zaten Ödünç Yaşıyordu Hayatı...