Nefes Alırken de Ölebiliyor İnsan...!

Hasret Yığını Var Günümde...! 
Yalnızlığın Asaleti... 
Bakılınca Görülmeyen, 
Duyulunca Hissedilmeyen, 
Gidenin Yasında Kalmış Duygular... 
Yetim Gülüşler... 
Geceden Sabahına Varamayan Hayaller... 
Dokunulmamış Taptaze Düşler... 
Bu Günde İliklerime Kadar Sevdanla Islanıyorum... 
Tanımlanamayan Bir Tende, 
Bulunamayan Bir Umutla, 
Korkmadan Tenime Tenini Bulaştırıyorum... 
Ruhuma Sıçramış Aşk Damlası; 
Sevmelere Geç Sevişmelere Erken Kalsak da, 
Gecelere Kurban Etme Yaşanmışlıkları, 
Dokunuşları... 
Unutma Sıcak Nefesimi...! 
Dokun Düşlerime Sancılı Gecelerde... 
Çünkü Ben; 
Tüm Hiçliğimle Seviyor, 
Tüm İmkansızlığınla İstiyorum Seni...
____________________________

Bu Aşk Beni Ne Kadar Yaşatır, 
Hüzünlerim Bana Daha Ne Kadar Yazdırır Bilmiyorum... 
Seni Sevmek En Büyük Yalnızlığım Olsa da,
Kanayarak Yazmak,
Yazarak Sevmek, 
Unutmayarak İstemek Sana Ulaşmak İçin Değil... 
Bu Seni Kendimden Silmeden; 
Pusulasız Bir Tutkunun, 
Rotasız Bir Sevginin Eşliğinde; 
Hüzzam Hayallerle Kendi Sağanaklarımda Seni İsteyerek,
Kendi Söz Dağarcığımla Cümlelerime Hüznü Karıştırarak,
Her Gün Yaşadığın Umut Tünelinde, 
Derinlerimde Gizlenmiş
Ulaşılması İmkansızlıklar Büyütüp
Düşüncelerimin Sokağında Aşkımı Ölümsüz Kılmak...
İşte Bu Yüzden;  
Her Sabah Uyandığımda Sensizliğe Doğarken, 
Hüznün Kokusu Sinse de İliklerime, 
Yalnızlıklarım, 
Ağlamalarım, 
Özlemlerim,
Hayat Sahnesinde Bir Başıma Kalmalarım,
Her Mevsim Hasret Ekinlerini Toplamalarım Canımı Acıtmıyor...

İçimdeki Fırtınaların Tek Sebebi;
Sen Beni Boş Ver,
Ve Dert Etme,
Yaşamana Bak... 
Çünkü Nefes Alırken de Ölebiliyor İnsan...!