Sadece Senle Doluyum RABBİM...!

Yokluk Nasıl Bir Şeydi? 

Biraz Eksiklik... 

Biraz Boşluk... 

Biraz Soğuk... 

Biraz da Acıtıyordu Sanırım...

Öyle Bir Yerde ki Kalbim, 
Vücudumun İklimleri Değişmiş... 
Umutta Var, 
Çare de... 
Yarında Var, 
Aşkta, 
Sevmekte... 
Önüm Arkam, 
Sağım Solum Artık Karanlık Değil... 
Öksüz ve Sahipsiz Değil Bedenim...
İstemiyorum Fani Sevgilileri; 
Tenleri, 
Sevmeleri...! 
Herkes Gitti,
Yalnız Kaldım Sanmışım; 
Çok Yanılmışım...! 
Artık Biliyorum Yalnız Olmadığımı... 
Yalnız Değilim Kimsenin Olmadığı Gibi... 
Aklım Dünyevi Sevgilere Aldanmıyor, 
Gaflet Uykuları Gecelerimi Çalmıyor, 
Fani Sevgiler Doyurmuyor Ruhumu... 
Çıkarttım Üzerimden Kirli Elbiseyi...
Kalbim Onu Kirleten Her Şeyden Uzak... 
Rabbimin Aklığına Bıraktım Kendimi... 
Bir Tek Sana Yakın, 
Sadece Senle Doluyum RABBİM...! 
Yaşatan Sevgindir Beni, 
Ayakta Tutan Varlığındır...
Güvendiğim Yalnız Sensin, 
Gerçek Dediğim Her Şey Sen... 
Aşkın Var, 
Sevgin Var İçimde...
Sen Olmadan Yokum,
Yokluğunda Bir Hiçim... 
Sen Varsan Başka Şeye Ne Gerek? 
Aranan Sen Olmadıkça; Bana Sevda,
Sevgi,
Aşk Ne Gerek? 
Uzanan Eli Geri Çevirmeyen,
Her İhtiyacım Olduğunda Yanımda Olan, 
Ruhuma Huzur Katan, 
Kurumuş Dallarıma Umut Tomurcukları Aşılayan, 
Hüzne Kıymet Veren ALLAH'ım...! 
Açtım Yüreğimi, 
Doldurdum İçime Huzur Zerrelerini... 
Sana Eğdim Başımı, 
Sana adadım Ruhumu,
Bedenimi...
Sabahın Sessizliğinde Açtım Ellerimi Semaya...  
Ulaşsın Arz-ı Semaya Tevbelerim... 
Arınsın Kirlenmiş Ruhum... 
Senden Diliyorum Af ve Mağfireti...