Asildir Yüreğim, Bilir...

Bloğa Yazmayalı Tam 22 Ay Olmuş...
Geçen Bu Sürede,
Yaşamak Asırlar Gibi Uzun, 
Yollarım Hep Çıkmazdı...
Sonu Gelmeyen Sevdalara da Alışım,
Uykunun Uğramayan Gecelere de,
Dinmeyen Hasretlere de Alıştım,
Hiç Gitmeyen Kederlere de,
Gidiyorum Demeden Gidenlere,
Geleceğim Deyip Gelmeyenlere de...
Bir İhtimal Artık Her Şey Hayatımda...
Ümidi Olmayan Bir Hayal, 
Umudu Olmayan Bir Düş...
Kaderle Gerçekler Arasında, 
Yani Arafta, 
Kimsenin Bilmediği, 
Duymadığı Gizli Bir Sevda...
Olumsuzluklar Arasında,
Derinden Bir Nefes... 

Uçurumlar Uzayıp Giderken Gözlerimden,
Kanadı Kırık Kuşlar Göçerken İçimden,
Anlatabilir miyim Bir Daha Sevileni?
Özleneni,
İsteneni,
Bekleneni?
Çünkü Yüreğimin Sokakları Daralmış,
Sevileni,
Özleneni,
İsteneni,
Bekleneni Anlatmaya Yetecek Kadar,
Kalabalık Değil Artık Cümlelerim...
Harfler Dökülmüyor Dudağımdan Yüreğimin Kıyısına...
Söylenmemiş,
Ve Yaşanmamış O Kadar Çok Şey Varken İçimde,
Hepsini Suskunluğuma Hapsediyorum...
Kanadı Kırılmış Bir Kuş Gibiyim Artık Bu Şehirde...
Alıştım Artık Hüznün Keskin Çizgilerine...
Yürüyüp Ruhumun Labirentlerinde,
Yolunu Kaybedip,
Debelenmeye Alıştım...
Tükenmiş Hayallerimle,
Solmuş Umutlarım
Hayata Küsmüş Ümitlerimle;
Fırtınalı Bir Denizdeki Tekne Misali,
Acımasız Rüzgarlarda,
Biraz Daha Hırpalanarak Hayatımı Sürdürüyorum...
İçimde Hissettiklerimle,
Ruhumun Fırtınaları İle,
Hayal Kırıklıklarının Hüzünleriyle,
Ben Yıllar Sonra Aynı Yerdeyim,
Yine Benden Çok Uzakta...

Onu Sevmek,
Büyütürken Ona Düşkün Düşlerimi,
Hayallerimce Sararken Gözlerim Onu,
Gözlerinin İçinde, 
Aşkı Yudumlamaktı...
Kimsesiz Kalmış Duygularımın Sığınağı
Umutlarımı Bağlayıp Ucu Ucuna,
Sevda Yamaçlarında Ona Varmaktı...
Onu Sevmek,
Onu Tanımış Olmanın Onurunu Taşımak,
Her Haliyle İyi ki Varsın Diyebilmekti...
Onu Sevmek,
Baktığım Aynalarda 
Yürüdüğüm Yollarda,
Her Kuşun Kanadında Onu Bulmaktı...
Onu Sevmek; Aşk Demek...
Sevda Demek... 
Hayat Demek...
Uzaklara Aldırmadan,
Aşka,
Sevdaya Saygı Duymak Demekti...

Saysın ki Benimle Hiç Tanışmadı,
Bende Hiç Var Olmadı...
Unutsun Ona Yazılan Şiirleri,
Unutsun Hasretlerimi,
Özlemlerimi...
Saysın ki Bu Sevda Yağmurun Sesinde Bir Sevda Masalı Dinlemekti,
Ya da,
Zamanı Gelince Göçüp Giden Kuştu,
Mehtaplı Gecelerde Görülen Bir Düş'tü,
Olmayacak Bir Sevdaya Hasret Çekmek,
Hiç Gelmeyecek Bir Yolcuyu Beklemekti...

Uğrunda Gözyaşları Döktüğümü,
Girdaplarda Kaybolduğumu,
Ruhum Dipsiz Uçurumlarında Çırpındığımı Duymuyorsa, 
Yürek Sesimi Duyamıyorsa,
Sevdim Diye Suçluyorsa,
Unutsun Tüm Yaşananları...
Yaşadığımız Anları,
Oturduğumuz Parkları,
Çay İçtiğimiz Mekanları,
Unutsun İşte Geçmişten Arta Kalanları...
Onu Anlattığım Şiirlerimi Ateşe Atıp Yaksın...
Bana Ait Ne Varsa Silip Atsın...
Ne Dilinde Tat, 
Ne Yüreğinde Acı Olayım...
Ne Gözünde Yaş, 
Ne İçinde Harlanan Ateş Olayım...
Ne Hayallerinde Arasın Beni,
Ne Rüyalarında Hasretimi Yaşasın... 
Yoktu Böyle Bir Sevda Desin,
Yoktu,
Hiç Olmadı, 
Olamadı Desin...
Gözlerim Ne Renkti? 
Bakışlarım Nasıldı? 
Hiç Bir Şey Yoksa Yadında,
Unutsun Beni...
Ama Bilsin ki; 
Sevgiye Böyle Bedel Ödetilmez...!
Böyle Ceza Verilmez...!
Yine de Yoktu,
Hiç Olmadı Derse,
Asildir Yüreğim Bilir,
Ona Asla Küsmez...
Ondan Ödünç Aldığı Sevgiyi,
Fazlası İle Geri İade Eder...
Merak Etmesin,
Üstünü İstemez...!
Çünkü Yürekten Seven İnsanların,
Gözünden, 
Yüreğinden Hiç Kimse Sevdiğini Düşüremez...

Onu Sevmek Gönlümün Arzusuydu, 
Velakin Ondan Beni Sevmesini Beklemedim... 
Elbette Gönül Sevdiği Tarafından Sevilmek İster... 
Ama İstemek Başka,
Beklemek Başka Şeydir...
Üzgünüm,
Bazı Şeylerin Telafisi Olmuyor...
Sevileni,
Özleneni,
İsteneni,
Bekleneni Varlığımla Rahatsız Ettiğim İçin,
Tüm Kalbimle Özür Diliyorum...