Keşke Özledikçe Ruhuna Sarılmasam...

Yüreğimde Amansız Bir Sıkıntı Var...
Ruhum mu Huzursuz,
Zaman mı Anlamsız Bilmiyorum...
Hayat Öyle Kırmış ki Beni,
Hiç Olmadığım Kadar Zayıfım Bugünlerde,
Bir O Kadar da Ümitsiz...
Tarifsiz Bir Boşluk Kaplamış Bedenimi...
Anlatamıyorum Hissettiklerimi,
Saate Kilitlenmiş Bakışlarımı,
Düşlerimin Karanlığını, 
Yüreğimin Titreyişlerini,
Kaybedişlerimin Hüzünlerini,
Yorgun Yıllarımın Çığlıklarını,
Sesimin Yorgunluğunu,
Etrafa Saçılan Umutlarımı...
Sevgimle, 
Sevdamla,
Aşkımla, 
Sadakatimle,
Vefamla,
Kırık Dökük Kalbimle, 
Hüsrana Uğramış Bir Sürü Hayalle,
Düşle, 
Küskünüm Hayata...
Canımı Acıtıyor Bu Yokluk,
Bu Kimsesizlik,
Bu Karanlık...
Canımı Acıtıyor Yokluğuyla Savaşmak,
Hayallere Dalarak, 
Sabahı Karşılamak...
Dinmiyor Bir Türlü, 
Hep Acıyor, 
Hep Yanıyor İçim...
Gözyaşlarımla Sular Döküyorum  İçimdeki Ateşe,
Söndü Sanıyorum,
Ama Sönmüyor...
Ne Kadar Uzaklaşırsam Uzaklaşayım,
Bu Aşktan Kurtuluş Olmuyor...
Ümitleri Kıran,
Ağlatan,
Şiirler Yazdırıp, 
Düşüncelere Daldıran, 
Yol Gözleten,
Gelir Diye Bekleten,
Onu Yaşatıp,
Beni Öldüren Bir Aşk Bu...
Oysa, Ellerime Dokunsaydı, 
Yüreğime Umut Olacaktı...
Dilime Söz Olsaydı, 
Dudağıma Gülüş Olacaktı... 
Tenimin Derinlerine Sokulsaydı,
Kalbimde Aşk Çiçekleri Açacaktı... 
Varlığıyla Duygularımda,
Umutlarımda, 
Ruhumda Dolaşsaydı;
Dokunuşlarıyla,
Sokuluşlarıyla 
Ömrüne Sonsuz Bir Aşk Olacaktı...

Biliyorum Gelmeyecek...
Ve Kuş Sürüleri Yüreğimde Kanat Çırpmaya Devam Edecek...
Biliyorum Gelmeyecek...
Bu Umutsuz,
Mutsuz Yaşayan Kadının,
Anlamsız Atan Kalbine Can Vermeyecek...

Yorgunluğum, 
Çaresizliğim Cevapsızlığından...
Keşke Seven Yüreğim Kor Ateşlerde Yanmasa,
Seven Ruhum Aşk Deryasında Çırpınmasa...
Keşke Diyorum,
Keşke Özledikçe Ruhuna Sarılmasam...
Gecenin En Issız Saatlerinde,
İçimdeki Hasreti Dindirebilsem,
Seviyorum Diye Haykırmasam...!
Özledikçe Sarılıp Kaleme,
Şiirler Yazmasam...
Hasret Bürüdükçe Yüreğimi,
Sevgisi İçimde Yücelmese...
Hasret Karablutlar Gibi,
Üzerime Gelmese...
Ruhum Mum Gibi Erimese...
Yüreğimin Sokaklarında,
Aklının Bulvarlarında Dolaşmasa...
Özledikçe Sevmesem, 
Sevdikçe Beklemesem...
Keşke Boş Bıraktığı Ellerimden,
Gelmediği Dudaklarımdan,
Kapanmayan Yaralarımdan Onu Gönderebilsem...
Bir An Önce Toplayıp Gitse Anılarını...
Ne Yazdığım Şiirlerime Uğrasa,
Ne de Dinlediğim Şarkılara...
Keşke Gözlerim,
Yüreğim,
Duygularım Ondan Vazgeçse...
İmkansızlığını Bile Bile,
Kalbim Kalbini Sevmese...
Keşke Unutmak Mümkün Olsa da,
Kalbim Acısını Unutsa...!

Kim Bilir,
Belki Bir Gün Onu Korkusuzca Yazarım Sayfalara...
Yazdığım Şiirler Nağme Nağme Konuşur,
Hecelerim Yüreğinin Kıyısına Vurur,
Bir Kaç Dize Düşer Dudaklarına...
Sıcak Bir Dokunuş Gibi,
Gülümser Bana Rüyalardan...
Kim Bilir,
Belki Bir Gün Ardında Bırakıp Kuşkularını,
Korkularını;
Yeni Bir Nefesle Gelir Gün Bitmeden...
Kim Bilir,
Belki Bir Gün Özler Beni...
Hayalim Düşer Gözlerine,
Yokluğuna Yazılan Bir Şiirimi Okur Sessizce...
Ömrünün Yazılmış Sayfalarını Bırakıp Ardında,
Hayallerini Takıp Peşi Sıra,
Ben Gel Demeden,
Kim Bilir,
Belki de Gelir Gün Bitmeden...

Anlatmak Zor,
Anlatamıyorum da Zaten...
Yaşadıysan, 
Anlarsın...!