Nutkum Susmaktan Fikrim Ölmekten Yana...

Hani İnsan, Nasıl Başlasam Der Ya Söze?
İşte O An Tükenir Aslında Bütün Kelimeler...
Önce Gözleri Yaşarır Sonra Kalbi Sızlar ve Yanaklarında Kurur Gözyaşları...
Yazamadığı Her Cümle, Sustuğu Her Kelime Kaldırılması Zor Yük Haline Gelir... 
O Ağırlığın Altında Ezilmemek İçin Güçlü Durmaya Çalışır... 

Zordur Eskiden Her Şeyim Dediğini Bugün İçinde Sessiz Sedasız Yaşaman...
En Ufak Bir Şeyde Aklına Gelen Kişinin En Büyük Bir Şeyde Bile Aklına Gelmediğini Bilmek...
Kalbinin En Ücra Köşesinde Sakladığını En Derininden Özlemek...
Uzaktan Özlediğini, Kocaman Özlediğini, Özlediğine Söyleyememek Ne Kadar Zor... 
İnsan Çok Sevince ve Ayrılınca Canın Çok Acıyor... 
Boğazında Kocaman Bir Taş Parçasıyla Yutkunmaya Çalışıyor...
Gözlerinde Her An Akmaya Hazır Gözyaşlarıyla Seyrediyor Hayatı... 
Göğsünün İçinde Hep Bir Sızı İle Uykuya Dalıp Güne O Sızı İle Uyanıyor... 
Üşüdüğü Zaman Isınamıyor ve Elleri Hep Onun Ellerini Arıyor... 
Gözleri Uzakta Olduğunu Bilerek Hep Uzaklara Dalıyor... 
Ve Nereye Ait Olduğunu Bilmediğin Bir Hayatın İçinde Kendini Aramaya ve Bulmaya Çalışıyor... 
Ne Yaptığını Bilmiyor Neden Yaptığını da...
Sadece Düşman Oluyor Ona Bazen İse "Seviyor" Diyor Papatya...
Neye İnanacağını Bilmiyor Neden İnanacağını da...
Bedeni Ne Kadar Yakın Olsa da Ona Ruhu Bir O Kadar Uzakta...
Akşam Olunca Çekilir Acılarla Dolu Yüreğine...
Bir Sıcaklık Arar Kendi Kendine...
Bir Umut, Bir Işık…
İçi İçini Yerken, Yokluğu Soğuk, Nefreti Bıçakken Aclardan Dikilmiş Bir Yorgan Daha Çeker Üstüne...
Hem Giden Onuruna Yanar Hem de Kalmayan Gururuna...
Anlayabilmek Çok Zor Anlatabilmekte Öyle...!

Ne Çok Sevdi Değil mi İnsan?
Aşk Diye Diye İkiye Bölündü Ömrü Yıllarca...
Sevilirken İçi Acıdı Severken Kalbi...
Nedendir Bilinmez, Her İkisinde de Acı Vardı...
Ne Çok Sevdi İnsan...
Dilinden, Bakışlarından Düşmeyen Öfke Bile İlgi Oldu Onun İçin...
Değer Oldu, Sevgi Oldu... 
Severek Çoğalmayı Denedi İnsan..
Sevdi de Sonunda...
Ellerimiz Kavuşamayacak Diye Oturup Şiirler Yazdı...
Gece Oldu Ağladı..
Saç Tellerine Duygular Yükledi...
Nasıl da Sevdi İnsan, Nasıl da Sahiplendi...
"O" Benim Dedi...
Her Şey Onaydı, Her Şey Onundu...
Gönlündeydi, En Güzel Köşesinde En Aydınlık Yerinde...
Sandın ki Birlikte Nefes Alacak, Birlikte Göçecektiler...
Bilemezdi, Bilemedi de Onu Sarsıp, Talan Edeceğini...
İnsan Canını Yaktığını Yinede Sevdi Öfkesiylede Olsa Yine Şiirler Yazdı İlgisini Ortaya Koymak İçin...
Ah İnsan...!
Nankör İnsan...!
Kör İnsan...!
Sana Nice Bencilliklerine Nice Küstahlıklarına Rağmen Durmadan Sevene...
Esirgemeden Verene...
Seni Senden Çok Düşünene Dönüp Bir Kez Bakmazsın...!
O Seni Unutmadığı Halde Senin Hep Unuttuğun Sevgili Fani Olan Sevgiliden Daha mı Az Kıymetli?!
O'dur Yegane Dert Ortağı..
O'dur Her Kapıyı Açan ve Kapayan...
Her Şeye Hakim Olan O; Her Şeyi Takdir Eden O...
La ve İlla'nın Sahibi de O; Var Eden de, Yok Eden de O...
O, Yegane Sığınak; O, Biricik Sevgili...
___________________________________________

Acıyla Yoğrulmuş Yürekler, Yorulan Bedenler, Zamanı Tüketen Nefesler, Kabuk Bağlamayan Yaralar, Cevapsız Kalan Soruların Bir Türlü Bulunamayan Cevaplarını Bulmaya Çalışmak Eskitiyor Hayatı...
Kimsesizliğini Nereye Saklayabilirsin? 
Susuşlarına?
Gecelerce Söylediğin Şarkılara?
Kimsenin İnanmadığı Ama Söylerken Kendini İyi Hissettiğin Yalanlarına?
Aşk Yok Artık Yüreğimde...
Sabahları Hiç Olarak Kalkıyorum Yatağımdan...
Hislerim Perişan, Ruhum Girdaplarda, Kimliği Yok, Anlamı Yok, Çaresi Yok...
Nutkum Susmak...
Fikrim Ölmek...
Gözlerim İse Ağlamaktan Yana...
İmkansız Her Şey Artık...
Düşlerimi Topladım Yastığımın Altına Du'alarım Başucumda, Avuçlarım İçinde Yorgunluğum...
Açılmış Tüm Yaralarımla, Uykusuz Geçirdiğim Gecelerimle, İçimde Büyüttüklerimle, Altında Ezildiklerimle, Karabasanlarımla Sığındım Beni Benden Daha İyi Bilene...
Rabbim, Ben Artık Seslerin Ortasında Sessizliği Arayanlardanım...  ...!
Yalvarıyorum, Ne Olur Azıcık, Birazcık Uyku...!