Şiirlerimin Adamı...

Şiirlerimin Adamı... 
Önce Ellerim Özledi Seni, 
Sonra Dudaklarım... 
Kokun İçime Sindi, 
Ömrüm Sen Koktu... 
Bedenimi Terk Edip Ruhum,  
Senin Sonsuzluğunda, 
Yine Seni Buldu... 
Biliyordum Yoktum Senin İçin, 
Ben Herhangi Biriydim, 
Değmezdim Vakit Ayırmaya,
Değmezdim Ömrünü Vermene, 
Kendinden Vazgeçmene, 
Benim Akşamıma Yatıp, 
Benim Sabahıma Uyanmana... 
Çünkü Beyazlar Hep Griydi Senin Işığında...! 

Yazmayacağım Sana Artık...
Duyamayacaksın Benden Seni...
Yaşayamayacaksın Satırlarımda Sevgimi... 
Uçuşmayacaksın Dizelerimde... 
Dokunamayacaksın Tüm Benliğinle Tenime... 
Durdurup Saatleri, 
Hükmedemeyeceksin Saatlere... 
İstemeyeceğim Artık Senden, 
Başkalarına Ait Olan Yüreğini... 
Yormayacağım Bundan Sonra Yorgun Kalbini... 
Dolaşmayacağım Gönlünün Kıyılarında, 
Ve Seni Beklemeyeceğim Ömrümüm Kıyılarına...
Hiç Bahsetmeyeceğim Sana Hayal Kırıklıklarımdan... 
Ağlayışlarımdan, 
Bitmez Dertlerimden, 
Kanayan Yaralarımdan... 
Hiç Bahsetmeyeceğim
Yalnızlığa Sığınan Sessiz, 
Sensiz, 
Yaralı Ruhumdan... 
Tepkisiz İçimde Titreyen Korkularım,
Sana Uzanan Arzularım, 
Sessizliğin Düşselliğinde
Susuyor Esaretin Altına Aldığın Tüm Kelimelerim... 
Ki Biliyorum Boşuna Sözlerim; 
Sen Beni Hiç Bilmemiş, 
Hiç Sevmemişsin... 
Üzülme
Ben Yine Yıkılmam, 
Ağlamam... 
Üzülme, 
Güçlüyüm Ben... 
Hatırlamıyorum Bile, 
Sahi Kaç Mezar Var Kalbimde?!

Yazık Kalbime, 
Yorgun Bedenime
Tükenmiş Beklemelerime
Sevmelerime, 
Yeminlerime
Kalbimin Atışlarına... 

Yazık Aldığım Nefese, 
Tenimdeki Cana,
Bahar Akşamı Serinliğinde Sorgusuzca Yaşanan Duygularıma... 
Uçsuz Bucaksız Ufuklarda Yaşanan Sevgime, 
Aşkıma, 
Umutlarıma... 

Yazık Gözlerimde ki Gölgene... 
Kulaklarımda ki Ayak Seslerine... 
Dudaklarımda ki Sıcak Nefesine... 
Tenimde Kor Gibi Yanan Ateşine... 
Saati Sana Kurulmuş Düşlerime... 
Sayfalarca Seni Yazdığım Hecelere... 
Kelimelere, 
Cümlelere...

Şimdi Kendi Karanlığımda Kaybolmak Üzere, 
Tamamen Ayrılıyorum  Hayatından... 
Seni Sevmiyorum Diyemem, 
Ama İstesem de Geriye Dönemem...!