Darmadağınım...!

Hani Kelimelerin Anlamını Yitirdiği Zamanlar,
Anlamların Bile Anlamsızlaştığı Zamanlar Vardır Ya?
Hani Delik Deşik Uykularında,
Bıkmadan, 
Usanmadan Can Çekişirken Umutsuz Umutlar,
İnsan Canına Aldırmaz Derler Ya?
Hani Zaman En İyi İlaçtır,
İnsan Yaşadıklarını Unutabilir,
Zaman Çekilen Sıkıntıları Siler Derler Ya?
Sahi,
Yürekte Hiç mi İz Bırakmaz?
Acılar Aşırı Dozda Yüklenmişse Ruhuna,
Öldürmez mi Sahiden?

Düşüncelerimdeki Bitmek Bilmeyen Özlemden,
Dinmeyen,
Gün Be Gün Büyüyen,
Parça Parça Tüketen,
Ağır Ağır Öldüren Hasretimden,
Anlıyorum ki,
Zamanla Geçmiyor Hiç Bir Şey...
Zamanlı,
Zamansız Akan Gözyaşlarım Çare Olmuyor Acılarıma...
Kırılıp,
Kuruyup Düşüyorum,
Kalbimin Yıpranmış Dallarından...
Bir Kasırga mı Bu?
Kırkikindi Yağmurları mı Yoksa?
Bilmiyorum...!
Kimim,
Neyim,
Nasılım?
Yaşıyor muyum? 
Yoksa Yaşar Gibi mi Yapıyorum?
Pek Önemsemiyorum Galiba...
Üzüntülerimle,
Gözyaşlarımla,
Sen Gibi,
Ben Gibi,
Hayat Gibi,
Darmadağınım İşte...!