Öğret Lütfen Bana da!

 Dindiremediğim Acılar Taşıyor Yüreğim... 
İçimde O Kadar Çok Yaralı Duygular Var ki; 
Bitmez Girdaplarda, 
Susarak Ezberliyorum Her Şeyi! 
Hüzün ve Huzur Arasında Kaldığım, 
Yorulduğum Halde Koşmak Mecburiyetinde Olduğumdan Olacak ki,  
Artık Coşmuyor Duygularım! 
O Kadar Dağınık ki Gönlüm, 
Avuç İçi Kadar Yüreğimden, 
Güzel Sözler Çıkmıyor! 
Diyecek Bir Sözüm Yok Artık Sana! 
Sen Sanıyorsun ki Marifettir Birine Şiirler Yazmak! 
Bil ki Asıl Marifet; 
Kaybolan Ümitlerin Ardından Kuş Olup Uçarak, 
Aşkın Rüzgarıyla Savrularak, 
Dalgaları Yüreğinde Kabartıp, 

Satır Aralarından Sevgi Yüklü Kelimeleri Ayıklayarak, 

Söylenmemiş Tüm Sözleri Söylemeden, 

Duyguları Açığa Vurmadan, 

Geceyi Gündüz Yaparak, 

Günü Geceye Bağlayarak, 

Sevdiğinin Tenine Dokunmadan, 
Yüreğinde Saklamayı Başarmaktır! 

Bak! 

Gönlümün İçi Kış Mevsimi! 

Bana da Öğret Unutmanın İlmini, 

Gözlerinin Rengini... 

Unuttur Ellerime Ellerini, 

Gözlerime Hayalini, 

Unuttur Kalbimdeki Yerini! 

Söyle, 

Nasıl Değişir İnsanoğlu?

Nasıl Unutur?

Var mı Bir Yolu?

Biliyorsan Bana da Öğret, 

Bir İyilik Yap!  

Bana da Anlat! 

Öğret Lütfen Bana da; 

Kalbimden Söküp Atmayı, 

Hasretine Mahkum Nefes Almamayı!

Bak! 
Yine İçim Karışıyor! 
Başım Dönüyor! 
Hani Ömrümce Kurduğum Tek Bir Hayalim Var Ya? 
O İşte! 
Hep Aklımın Bir Köşesinde Duruyor!